Bu da gecer, neler neler gecmedi ki?*

Gecen sene bugunlerde, onundeki bir haftayi degil, ertesi gunu goremeyecek kadar karamsar, uykusuz, sikintili olan kendimi hatirladim bugun. Deniz 5 gunluktu gecen yil bugun. O bize biz ona alismaya calisiyorduk. Ben mutfakta muzik acmis, tek basima pompayla sut cekerken, elimdeki gunluge bir mutlu bir kizgin aglaya aglaya notlar yazarken, gunun temiz bir 3-4 saatini telefonda nufus kagidi, pasaport, ucak bileti gibi seylerle gecirirken, annemi ve Orkan'i sonu gelmeyen sacmaliklarla didik didik didiklerken bugunun gelecegini gercekten hic dusunmemistim. Bir de ayni zamanlarda yuz bilmem kac yildir olmayan bir deprem ile korkunc bir firtina da oldu buralarda camlarin cervelerin uctugu, her yerin kapandigi. Tek dusundugum bir an once, hemen, yarin Turkiye'ye gidelim. Kendimi burada yalniz hissetmistim o gunlerde. Ya Deniz'in nufus kagidi gelmezse, pasaport cikmazsa, giedemezsek kalirsak'a feci takmistim. Deniz'i gorecek gozum bile yoktu. Annem sen lohusasin hadi yat diye beni odama gonderiyordu, uyuyamiyor bebek ha agladi ha aglayacak diye surekli kulak kesiliyordum. Hic istahim yoktu, cok kilo vermistim, uzerimde ciddi anlamda igrenc bir koku vardi ve dogum dikisleri yuzunden simide oturuyordum. Uzerimdeki acayip kiyafetler sut yuzunden birden islaniyor, bebegin emecegi zaman ise sut olmuyordu. Gece 3 saat aralikla kalkmalarim sanki 10 dk gibi kisa geliyordu. Uyku yetmiyordu, gunduzleri gecmek bilmiyordu, ben cok mutsuzdum. Deniz arabasinda agliyor, koltugunda agliyordu. Aksamustleri bir turku tutturmustu tam Orkan'in gelmesine yakin basliyordu 2 saat gibi suruyordu, sonra bir sekilde uyuyor biz de siziyorduk.

O gunler hic ama hic bitmeyecek, hep sikilacagim, hep uzgun ve dertli olacagim, kotu kokacagim saniyordum.

Sonra bir baktim Deniz 1 yasinda oluvermis gecen gun. Ben de inanamadim. Hala Deniz geceleri yemek yemege kalkiyor ama onun disindaki hemen hemen hersey degisti. Laftan anlayan, bizi taniyan, yurumeye baslayan bambaska bir cocuk var artik bu evde. Yine gidiyoruz Istanbul'a bu sefer daha planli yapilmis bir bavul, iyi umutlar ve sakin bir kafayla. Umarim iyi gecer yolculuk ve de tatil. O sefer besikte misil misil uyuyan 40 gunluk bir bebek yerine 12 saati bu sefer koridorda yuruyen bir 1 yasindayla gecirecegiz sanirim. Umutsuz olup kotu kokmaktan kesinlikle daha iyidir diye kafaya takmiyorum bunu da. Bon Voyage
*Bu sarkiyi pek severim