I Love The Smiths

Güzel bir film izleyince keşke hiç seyretmemiş olsaydım istiyorum. O ilk seyrettiğimde aldığım keyfi kahretsin ki tekrar aynı derecede alamıyorum. Dün de yine böyle hissettim.

Radyo Eksen gerçekten cancandır, arada yayınladığı ufak bir film sahnesi sayesinde “(500)Days of Summer” aldı filmle tanışmış olduk. Ne kadar da süper oldu, bağımsız filmleri çok seviyorum.

Ege doğduğundan beri nerdeyse 3 senedir sinemaya gitmedim. (Bir kere şirketcenek gitmiştik reklam filmimizi izlemek için onu o yüzden saymıyorum). Gidebilir miydim, tabi ki. Ama sinemaya gitmek istediğimde sinemada geçireceğim 2 saati bir yerde oturup kahve içerek geçirmek hep daha güzel göründü, daha dinlendirici ve sakinleştirici. Sonra da neden o 2 saati Ege’ye ayıracağım kısıtlı vaktimden çalıyorum diye düşünüp, mümkünse hiçbir yere gitmemeyi tercih ettim. Muhtemelen doğrusu bu değildir ama kendime ayırabileceğim tüm vakitlerimde oğlum ile oluyor olmanın ötesi artık boş geliyor bana. Sanırım ben böyle çok iyiyim.

To die by your side

Is such a heavenly way to die